θεοδίκαστος

θεοδίκαστος, -ον (Μ)

αυτός που δικάζεται από τη θεϊκή κρίση.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο-* + -δίκαστος (< δικάζω), πρβλ. α-δίκαστος, ακατα-δίκαστος].